Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/604

 — Kazałem mu.
 — Czy opowiadałeś mu przygodę, która się przytrafiła jednemu z twoich przyjaciół?
 — Opowiadałem.
 — I kazałeś mu winnych wynaleźć?...
 — Kazałem.
 — Czy ich wynalazł?
 — Nie.
 — Idź spać Henryczku; widzisz jaka twoja poiicya doskonała.
 I odwróciwszy się do muru, Chicot zaczął tak okropnie chrapać, że król stracił nadzieję, aby go mógł przebudzić powtórnie.
 Wzdychając, powrócił król do pokoju i nie mając z kim rozmawiać, począł się żalić przed hartem Narcyzem, że królowie tylko wypadkiem dowiadują się prawdy.
 Nazajutrz, rada zgromadziła się.
 Różną była od poprzedzających; stosownie do zmiennej przyjaźni króla.
 Tym razem, składała się z Quelusa, Maugirona, Epernona i Schomberga, wszystkich będących w łaskach od sześciu miesięcy.
 Chicot siedząc przy rogu stołu, wystrzygał figielki z papieru i mówił, że Arcy-chrześciańskiej mości buduje flotę, na wzór katolickiego króla.