Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/606

 Książę rzucił na obecnych przenikliwe spojrzenie, jakie już znamy.
 — Czy podobna?... — pomruknął.
 — Tak Mości książę — rzekł pan de Morvilliers, jest to zagrażający spisek.
 — Opowiedz nam wszystko — odezwał się Chicot kładąc fregatę w kryształową miednicę, stojącą na stole.
 — Tak — wyjąkał książę Andegaweński, opowiedz nam wszystko panie kanclerzu.
 — Słucham — rzekł Henryk.
 Kanclerz przybrał głos stłumiony, postawę schyloną i wzrok pomieszany.
 — Najjaśniejszy panie — rzekł — od dawna czuwałem nad niektórymi malkontentami.
 — Aha! niektórymi?... — zawołał Chicot — to bardzo umiarkowanie.
 — Byli to — mówił dalej kanclerz — ludzie mało znaczący, przekupnie, rzemieślnicy, duchowni, młodzież i...
 — No, to przynajmniej me magnaci — rzekł Chicot spokojnie, kładąc nowy statek w miednicę.
 Książę Andegaweński uśmiechnął się złośliwie.
 — Ja postaram się przekonać cię, Najjaśniejszy panie — mówił kanclerz, malkontenci chcą