Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/611

 — Otóż są i naczelnicy — rzekł — to rzecz naturalna; ale za te pieniądze czegoś więcej potrzeba.
 — Jak się nazywają ci naczelnicy? — zapytał król.
 — Najprzód pewien kaznodzieja, fanatyk, za którego nazwisko dziesięć tysięcy zapłaciłem.
 — Dobrze.
 — Braciszek dominikański, Gorenflot.
 — Biedaczek!... — zawołał z ubolewaniem Chicot.
 — Gotów powiedzieć, że mu się mowa nie udała.
 — Gorenflot! — powtórzył król, zapisując to nazwisko — a dalej?...
 — Dalej?... — mówił kanclerz wahająco, już wszystko.
 Morvilliers badawczo spojrzał po zgromadzonych i król mógł się domyśleć, że chce powiedzieć: gdybyś Wasza królewska mość był sam...
 — Mów, kanclerzu — rzekł król — widzisz, że sami przyjaciele są przy mnie.
 — A!.. Najjaśniejszy panie — odpowiedział Morvilliers — ten, którego mam wymienić, ma bardzo silnych przyjaciół.
 — Przy mnie?...
 — Wszędzie.