Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/613

 Chicot spiąwszy się na palcach, widział wszystko na dziedzińcu i w pokoju.
 — Patrzajcie!... pan Gwizyusz — zawołał pierwszy.
 — Gwizyusz w Luwrze.
 Król obejrzał się.
 — Prawda — mówili dworzanie.
 — Książę Gwizyusz?... — pomruknął książę Andegaweński.
 — To szczególna, że Gwizyusz w Paryżu — mówił król zwolna, jakby w oczach pana de Morvilliers chciał to samo nazwisko wyczytać.
 — Czy w zwierzeniu, jakie mi miałeś uczynić, miał być książę Gwizyusz?... — zapytał cicho urzędnika.
 — Tak, Najjaśniejszy panie, to on przewodniczył posiedzeniu — odpowiedział kanclerz tym samym tonem.
 — A inni?
 — Innych nie znam, — Henryk zmierzył oczyma Chicota.
 — Cóż u licha!... — zawołał gaskończyk, rozpierając się po królewsku — czemuż nic prosicie mego krewnego Gwizyusza.
 A schyliwszy się do króla, rzekł:
 — To nazwisko znasz dobrze i nie potrzebujesz go zapisywać.
 Odźwierni otworzyli drzwi z trzaskiem.