Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/629

ścią, którą wybornie udawał, że jego synowiec myśl sobie przywłaszczył i obce z niej zbierać owoce. To źle, iż go nie mogę zrobić papieżem, ale go... no Franciszku, czem że on jeszcze nie był?
 — Najjaśniejszy panie — odpowiedział Franciszek, zupełnie złudzony słowami brata — za wiele cenisz zasługi twego kuzyna; myśl otrzymał tylko w spadku, a jak ci mówiłem, to ktoś inny myśl tę wyrobił.
 — Jego brat kardynał, nieprawdaż?
 — Tak, i on nad nią pracował, ale nie on zupełnie...
 — To może Mayenne?
 — To dla niego za wielki zaszczyt.
 — Prawda, to myśl nie dla rzeźnika. Ale komuż mam być wdzięczny za ową silną pomoc w pracy Gwizyusza?
 — Mnie, Najjaśniejszy panie — odrzekł książę.
 — Tobie!... — zawołał Henryk z najwyższem podziwianiem.
 Chicot otworzył oko.
 Książę ukłonił się.
 — Jakto!... — rzekł Henryk — kiedy wszyscy przeciwko mnie byli, kaznodzieje gromiąc moje błędy, poeci wyśmiewając nawyknie-