Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/63

 Błądzące oko Bussego spoczęło na minach przed nim się wznoszących i podniosło się dla zmierzenia ich wysokości; poznał wtedy Temple, straszną basztę, a nad nią ujrzał biały obłok, lekko pozłocony od słońca wschodzącego.
 Bussy był na ulicy poprostu, albo raczej nad fosą, Temple otaczającą.
 — Dziękuję, moi dobrzy ludzie — rzekł — żeście mię tutaj przynieśli; potrzebowałem powietrza. Ale mogli mi go udzielić otworzywszy okna, a pozostawić na wygodnem, adamaszkowem łóżku. Nic to nie szkodzi, moi przyjaciele, mam ja tu, jeżeliście sami nie wzdęli, czem opłacać wasze usługi. Pierzcie, bierzcie, moi przyjaciele.
 — Ależ, zacny panie — rzekł rzeźnik — myśmy się tu nie przynosili wcale. Tu cię napotkaliśmy i tu jesteś.
 — Cóż u licha! — rzekł Bussy — a młody lekarz gdzie się podział?
 Obecni spojrzeli po sobie.
 — To reszta nieprzytomności — rzekł Augustyanin i zwrócił mowę do Bussego.
 — Moje dziecię, czy nie chcesz się wyspowiadać?
 Bussy osłupiałemi spojrzał oczyma.
 — Niema tu lekarza, paniczu — rzekła stara. Jesteś tu sam, opuszczony i jak trup zimny. —