Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/636

 — Mój Boże! — rzekł Henryk — i mnie przychodzi myśl.
 — Jaka myśl? — zapytał książę już niespokojny, wątpiąc aby tak wielkie szczęście go spotkało.
 — A nasz kuzyn Gwizyusz, ojciec pomysłu, który spodziewał się być naczelnikiem?
 — Naczelnikiem, Najjaśniejszy panie?
 — Zapewne; dla tego on pracował, aby ciągnął korzyści Franciszku, to nie jest człowiek, z którego można zrobić ofiarę: „Sic vos non vobis.” Wszak znasz Wirgiliusza: „Nidificatis aves.”
 — A! Najjaśniejszy panie.
 — Franciszku, mnie się zdaje, że on o tem myśli.
 — Ale skoro twoję wolę objawisz, ustąpi.
 — Albo uda, że ustępuje. Mówiłem, strzeż się Gwizyusza. Teraz powiem ci więcej, Gwizyusz ma długie ręce i sięgnie niem. do Hiszpanii i Anglii, do Don Juana Austryackiego i Elżbiety. Bourbon krótszą miał rękę a wyrządził krzywdę naszemu dziadowi Franciszkowi I-mu.
 — Ale — rzekł Franciszek — jeżeli Wasza królewska mość znajdujesz niebezpiecznym Gwizyusza, mnie powierzając władzę nad Ligą, posta-