Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/638

książę Andegaweński — lękasz się napróżno, ja z Gwizyuszem wszystko biorę na siebie.
 — A kiedy?
 — Zaraz.
 — Pójdziesz więc do niego? O!.. mój bracie, to dla niego wielki zaszczyt.
 — Bynajmniej, nie pójdę do niego.
 — Jakto?...
 — Bo on mnie czeka.
 — Gdzie?..
 — U mnie.
 — U ciebie? słyszałem jak go żegnano, gdy odemnie wychodził.
 — Tak; lecz wyszedłszy bramą, furtką powrócił. Królowi należały pierwsze odwiedziny, mnie zaś drugie.
 — Mój bracie — rzekł Henryk — jakże ci wdzięczny jestem, że pamiętasz o naszych prawach, które ja czasem lekceważę. Idź, idź, mój Franusiu.
 Książę ujął rękę brata, i skłonił się, aby ją pocałować.
 — Co robisz, Franciszku? tu, tu, do mojego serca, to miejsce dla ciebie.
 Obadwaj bracia uściskali się po kilkakroć; książę Andegaweński uwolniony z objęć, wyszedł