Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/641

sie, gdy brat jego witał księcia Gwizyusza, żaden więc wyraz nie uszedł jego uszów.
 — I cóż Mości książę? — zapytał z żywością Gwizyusz.
 — Posiedzenie skończone.
 — Czegoś książę taki blady?
 — Czy doprawdy?... — zapytał niespokojnie Franciszek.
 — Nie inaczej; sądzę, że król tego nie zauważył.
 — Tak myślę przynajmniej.
 — Żądał, abyś z nim książę pozostał.
 — I abym z nim szczerze pomówił.
 Nastąpiła pomiędzy rozmawiającymi chwila milczenia.
 Henryk nic nie dosłyszał, ale wiele się domyślał.
 — I cóż król odpowiedział? — zapytał Gwizyusz.
 — Król myśl pochwala; lecz o ile jest wielką, o tyle lęka się tego, który ma ją wykonać.
 — Zatem na nic usiłowania nasze?
 — Lękam się tego, kto wie, czy Liga nie będzie rozwiązaną.
 — Do licha!. — zawołał Gwizyusz — to byłaby śmierć przed urodzeniem, koniec przed zaczęciem.