Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/642

 — Obadwaj mają rozum — rzekł Henryk głosem stłumionym, schylając się nad bębnem.
 W tem odwrócił się i ujrzał Chicota schylonego w drugim rogu i również, jak sam, podsłuchującego.
 — Po co za mną chodzisz?... — zapytał Król.
 — Ciszej — odpowiedział Chicot — mój Henryczku, przeszkadzasz mi słuchać.
 Król wzniósł ramiona; lecz że Chicot jedyną był istotą, której ufał zupełnie, zaczął węc podsłuchiwać na nowo.
 Książę Gwizyusz zaczął:
 — Mości książę, zdaje mi się, że gdyby król odmówił, inaczej by mię przyjął zapewne. Czy czasem nie chcę mię utrzymywać w błędzie?
 — Ja tak sądzę — odpowiedział z wahaniem Franciszek.
 — Tym sposobem, zniszczyłby przedsięwzięcie.
 — Co do mnie, o ile mogłem, wspierałem ciebie.
 — W czem takiem?...
 — Król pozostawił mnie panem wzniesienia, albo zniszczenia Ligi.
 — Jakto?... — zapytał książę Gwizyusz, którego wzrok pomimowoli zajaśniał.