Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/67

rzy czekali. Rzucili się na mnie i skaleczyli mi konia. Biliśmy się zacięcie, nareszcie wszedłem do jakiegoś domu i później.... A! później; to gorączka, odurzenie, sen...
 — A później — dodał z westchnieniem — przebudziłem się nad fosą, gdzie Augustyanin chciał mię spowiadać.
 — Wszystko jedno — dodał po chwili zbierając myśli. — Doktorze, może z piętnaście dni nie będę mógł wychodzić, jak to było ostatnim razem?
 — Zobaczymy; czy pan możesz się przejść?
 — Zdaje mi się, że żywe srebro mam w nogach.
 — A więc sprobój.
 Bussy zeskoczył z łóżka i dosyć lekko prze szedł po pokoju.
 — Można chodzić — rzekł lekarz — byłeś pan nie jeździł konno.
 — Wybornie! — zawołał Bussy — to mi lekarz, ale ja innego dzisiaj w nocy widziałem. Tak, jego postać mam wyrytą w pamięci i w pieklebym go poznał.
 — Mój panie — odezwał się lekarz — nie radzę ci go szukać, bo to gorączka zwykła po ranie, a musisz to znać, bo nieraz pierwszy jesteś raniony.