Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/671

Chicot i chcąc wychylić głowę, uderzył nią o ławkę; co ona mówi?
 Tymczasem szczęśliwy kochanek wsiadł w kolaskę a ta jękła pod podwójnym ciężarem.
 Następnie słychać było czułe pocałunki.
 — Do pioruna!... — zawołał mężczyzna, który pozostał na ulicy — człowiek zawsze jest zwierzęciem.
 — Bodajem zdechł, jeżeli cokolwiek rozumiem — pomruknął Chicot — ale bądźmy cierpliwi, czekając, wszystkiego się dowiemy.
 — Jakżem szczęśliwy — mówił mężczyzna siedzący w kolasce, nie troszcząc się o swojego towarzysza. Prześliczny dzień! poczciwi paryżanie nienawidzą mię z całego serca 1 każdy chętnieby mię zabił, gdyby wiedział, gdzie jestem. Poczciwi paryżanie! oni nie wiedzą, że mi torują drogę do tronu, a ja tymczasem ukochaną kobietę mam w moich objęciach. Moja d’Aubigné, skoro królem zostanę, w tom miejscu postawię posąg Bearneńskiemu geniuszowi.
 — Bearneńskiemu! Chicot drugi guz zrobił sobie na czole.
 — To ulica Ferronerie — mówiła d’Aubigné — nic tu na niej nie ma dobrego.
 — Zdaje mi się — mówił Henryk — bo czytelnicy zapewne poznali króla Nawarry, zdaje