Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/677

 — A! pijaku, a! poganinie — rzekł — więc wino nad przyjaźń przekładasz?
 — Panie Chicot! — wyjąkał mnich.
 — Jakto, ja ciebie żywiłem i poiłem hultaju, a ty mię teraz zdradzasz?
 — Panie Chicot! — mówił mnich rozczulony.
 — Rozgadujesz moje tajemnice, nędzniku.
 — Mój przyjacielu!
 — Milcz, jesteś zdrajcą i zasługujesz na karę.
 Mnich, chociaż ogromny i silny, lecz osłabiony żalem i winem, chwiał się tylko w rękach Chicota.
 Panurgus tylko stawiał opór przeciw krzywdzie swojego przyjaciela, wierzgając tylnemi nogami, za co Chicot kijem go porządnie okładał.
 — Tak ciężko karzesz twojego przyjaciela — mruczał mnich.
 — Przyjdzie i na ciebie kolej — odrzekł mu Chicot.
 I kij trefnisia dotknął kościstych ramion Gorenflota.
 — A! gdybym był trzeźwy! — mówił mnich z gniewem.
 — Zapewne byłbyś się nie dał?
 — Przyjacielu, zabijesz mnie.
 — Kto kocha, ten karze.