Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/678

 — To lepiej wydrzej mi życie.
 — Takbym powinien uczynić.
 — O!... gdybym był trzeźwy — powtarzał mnich.
 Chicot tak silne dawał dowody przywiązania, ze mnich aż jęczał.
 — Teraz, hultaju — rzekł Chicot, przestając bić — idź spać pod „Róg obfitości.”
 — Ja drogi przed sobą nie widzę — odpowiedział Gorenflot, zalewając się łzami.
 — A! przecież — rzekł Chicot — cokolwiek wina z ciebie wypłynie i prędzej się wytrzeźwisz. Ale nie, ja jeszcze muszę ci służyć za przewodnika.
 Chicot pociągnął osia, a Gorenflot, nie chcąc spaść, usiłował utrzymać środek ciężkości.
 Przeszli most młynarski, ulicę Świętego Bartłomieja, mały most i weszli na ulicę Świętego Jakóba.
 Dwóch chłopców od pana Bonhommet zeszli na dół i na rozkaz Chicota, zaprowadzili mnicha do gabinetu, którzy znają już czytelnicy.
 — Stało się — rzekł Bonhommet, powracając do Chicota.
 — Czy się położył? — zapytał gaskończyk.
 — Nawet już chrapie.