Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/686

 — A!... — mówił — wierzyłem w wdzięczność i przyjaźń, lecz na przyszłość niczemu wierzyć nie będę.
 Wieczorem, kiedy ulice poczęły się napełniać ludem i krzykiem, kiedy noc nie pozwalała rozróżnić przedmiotów w mieszkaniu, Bussy posłyszał w przedpokoju liczne i donośne głosy.
 Służący pomieszany przybiegł do niego.
 — Panie, książę Andegaweński.
 — Proś niech wejdzie — odpowiedział Bussy nie otwierając oczów i myśląc, że jego pan, którego przestał kochać, troszczy się przecież o niego.
 Książę wszedł; pokój Bussego był ciemny, bo serca zbolałe lubią ciemności, aby je zaludniać mogły widziadłami.
 — Ciemno u ciebie, Bussy — rzekł książę.
 Bussy milczał, bo słowa wyrzec nie zdołał.
 — Czyś tak mocno chory, że mi nie odpowiadasz?... — zapytał książę.
 — Bardzo chory — mruknął Bussy.
 — Dla tego od dwóch dni nie byłeś u mnie?
 — Dla tego, Mości książę.
 Książę uderzony zwięzłością odpowiedzi, przeszedł się kilka razy po pokoju, spoglądając na rzeźby i różne ozdoby.
 — Pięknie mieszkasz, rzekł.