Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/687

 Bussy nic nie odpowiedział.
 — Panowie — rzekł książę do swoich dworzan — pozostańcie w bocznym pokoju, bo mój Bussy bardzo jest chory. Dla czego nie wezwano Mirona? Doktór królewski nie dobry jest dla Bussego?
 Służący hrabiego potrząsł głową, co zauważył książę.
 — Bussy, może masz jakie zmartwienie?... — zapytał Franciszek.
 — Ja nie wiem — odpowiedział hrabia.
 Książę, zbliżył się do niego jak kochanek, którego odpychają, a który tem więcej jest uprzedzający.
 — Powiedz mi szczerze, mój Bussy.
 — Cóź ci powiem, Mości książę.
 — Może się na mnie gniewasz?... — dodał cicho.
 — Ja gniewać! o co? przytem, czy na książąt gniewać się można?
 Książę umilkł.
 — Tracimy czas daremnie — rzekł Bussy — lepiej wprost przystąpić do rzeczy.
 Książę spojrzał na Bussego.
 — Potrzebujesz mnie, książę, wszak prawda?... — rzekł hrabia z ciężkością.
 — A Bussy!