Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/688

 — Powtarzam, że mię potrzebujesz, Mości książę. Nie wierzę, abyś przez przyjaźń mię odwiedził, bo ty nie kochasz nikogo.
 — Bussy! jak możesz mówić mi podobne rzeczy.
 — Mów, Mości książę, czego żądasz odemnie? Gdy kto należy do księcia, a ten książę udaje przyjaźń, trzeba być zadowolonym i z udawania, i zrobić ofiarę, chociażby z życia.
 Książę zarumienił się, lecz że było ciemno, nikt tego nie widział.
 — Nic od ciebie nie chciałem — odpowiedział — bardzo się mylisz, sądząc odwiedziny moje interesownemi. Chciałbym, widząc cały Paryż w ruchu, przebiedz ulice i ciebie mieć za towarzysza.
 Bussy spojrzał na księcia.
 — Alboż nie ma Aurillego? — rzekł.
 — To śpiewak.
 — Mości książę, nie raz do ważnych używałeś go posług, prócz tego, słyszę wielu twoich dworzan brzękających szpadami po posadzce mego przedpokoju.
 W tem lekko drzwi się odemknęły.
 — Kto tam? — zapytał książę z dumą, obrażony, ze bez zapowiedzenia, ktoś wejść się poważył.