Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/701

kobieta bez straty nie zmienia nazwiska, osobliwie gdy żyje dwóch ludzi: jeden, który jej daje nazwisko, drugi, którego się nazwiska wyrzeka.
 — Więc pani przełożyłaś nazwisko Monsoreau?
 — Czy tak pan sądzisz? Tem lepiej.
 Oczy jej napełniły się łzami.
 Bussy widząc jak głowa Dyany skłania się na piersi, postąpił ku niej.
 — Zatem — rzekł — jestem tem, czem byłem. dawniej, to jest: obcym dla ciebie.
 — Niestety!... — odpowiedziała Dyana.
 — Twoje pani milczenie zanadto wymowne.
 — Inaczej mówić nie mogę.
 — Jest to następstwem przedstawienia się w Luwrze. Tam nie widziałaś mnie pani, tutaj nie mówisz do mnie.
 — W Luwrze był przy mnie pan de Monsoreau, ustawicznie patrzył, a jest zazdrosny.
 — Zazdrosny! Czegóż mu jeszcze potrzeba; posiadając szczęście, czegóż komu może zazdrościć?
 — Mówię ci panie, że jest zazdrosny; od kilku dni uważał jakiegoś mężczyznę, przechodzącego koło nowego naszego mieszkania.