Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/725

jakeśmy widzieli, poszedł dalej i powrócił nie długo do Luwru.
 Wszedł do swojego gabinetu, usiadł na krześle i szukał przedmiotu, na któryby wywarł zły humor.
 Maugiron bawił się z Narcyzem, wielkim chartem królewskim.
 Quelus rozparł się na poduszkach i patrzył na króla.
 — Nie żarty — rzekł król — sprawa ich postępuje, bo jak tygrysy, lub węże, to skaczą, to się czołgają.
 — Najjaśniejszy panie — odezwał się Quelus — nic dziwnego; cóż chcesz, aby robili bracia, synowie i inni krewni królewscy?
 — Jak się zdaje — odrzekł król — jesteś za polityką Idziego z lasu świętego Wawrzyńca.
 Quelus poprawił poduszkę i tyłem się odwrócił.
 — Jakże Maugiron, czy mam słuszność lub nie?
 — Jakto! mają mnie uważać jak zwyczajnego monarchę, który boi się tylko o ulubionego kota?
 — Najjaśniejszy panie — odpowiedział Maugiron, zawsze będący zdania Quelusa; skoro nie chcesz być zwyczajnym królem, bądź wielkim.