Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/727

płaszcza i zwierzchniej sukni, w podartej kurtce.
 Quelus i Maugiron odwrócili się, Narcyz szczekając, poskoczył ku niemu, jakby przyjaciół króla tylko po sukniach poznawał.
 — Dla Boga!... — zawoła Henryk — a tobie co takiego?
 — Najjaśniejszy panie — rzekł Maugiron — otóż tak obchodzą się z przyjaciółmi Waszej królewskiej mości.
 — Któż cię tak uczęstował?... — zapytał król.
 — Twój lud, Najjaśniejszy panie, albo raczej lud księcia Andegaweńskiego, który wołał: niech żyje Liga! niech żyje Gwizyusz! niech żyje Franciszek! wszyscy, prócz ciebie Najjaśniejszy panie.
 — A cóżeś ludowi owemu uczynił.
 — Ja, nic. Cóż jeden człowiek może ludowi uczynić? Poznali mię, jako przychylnego Waszej królewskiej mości i dosyć na tem.
 — A Schomberg.
 — Cóż Schomberg?
 — Czemu nie przyszedł na twoję obronę?
 — Miał co sam myśleć o sobie.
 — Jakto?
 — Zostawiłem go w rękach farbiarza, któ-