Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/73

a przynajmniej nie zemną; poczciwy Saint-Luc, Bogu dzięki, że nie z jego ręki jestem raniony. Owszem, on dla mego ocalenia, co mógł, uczynił.
 Musiał ci nawet pani powiedzieć, żeśmy się rozeszli jak Damon i Pityas.
 — On? nie widziałam go potem.
 — A więc to co mówił odźwierny, to święta prawda?
 — Cóż mówił?
 — Że od wczoraj niema pana Saint-Luc.
 — I pan nie widziałeś mego męża?
 — Bynajmniej.
 — Gdzie on być może?
 — Ja sam chciałem o to zapytać.
 — Powiedz mi pani wszystko, bo na honor, to na śmieszność zakrawa.
 Biedna kobieta spojrzała na Bussego z podziwianiem.
 — Co do mnie — mówił Bussy, wiele upłynęło mi krwi i przytomność straciłem. A teraz opowiedz mi pani smutną swoję historyę.
 Joanna opowiedziała, że z rozkazu Henryka III-go, pan Saint-Luc towarzyszył mu do Luwru i że po zamknięciu bram odprawiono służących, którzy nań czekali.
 — A! teraz rozumiem — rzekł Bussy.