Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/730

 — Bussy mnie słyszał.
 — Nie musiał nic rozumieć — zrobił uwagę Quelus.
 — Ale jakto, musiał nie rozumieć? miałem nóż na gardle i byłem w stągwi.
 — Jakto, i nie dał ci pomocy?... — zapytał Maugiron.
 — On! widać miał także o czem myśleć, bo brakowało mu tylko skrzydeł, aby uleciał z ziemi.
 — Więc może cię nie poznał?
 — Dlaczego?
 — Jeżeliś był już niebieski.
 — A! prawda.
 — To bardzo podobne do prawdy — rzekł Henryk — nie poznaję mojego poczciwego Schomberga.
 — Mniejsza o to — rzekł młodzieniec, który nie próżno z niemieckiego ludu pochodził — przyjdzie czas, że się spotkamy, a ja w stągwi nie będę.
 — Co do mnie — rzekł d’Epernon — ja bym się nie ze sługą, ale z panem rozmówił, jabym nie z Bussym, ale z księciem Andegaweńskim miał sprawę.
 — Tak, tak, zapewne — rzekł Schomberg — nie mogąc nas sztyletami, zabija śmiesznością.
 — Czy słyszałeś, Najjaśniejszy panie, jakie