Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/739

 — Tak, Najjaśniejszy panie.
 — Zapewne interesujący przedmiot, skoro cię o północy zajmował.
 — Tak, Najjaśniejszy panie — odpowiedział z zimnym uśmiechem książę — nic ważnego.
 — Wierzę bardzo, może jaki miłosny bilecik, lecz niepieczętują ogromną pieczęcią listów, które Irys, albo Merkury przynosi.
 Książę list schował.
 — Jaki ostrożny Franuś!... — rzekł król z uśmiechem podobnym do zgrzytu zębami.
 Wysilił się jednak i przybrał minę spokojną.
 — Wasza królewska mość chcesz zapewne ze mną pomówić?... — zapytał książę spoglądając na dworzan, których początek sceny radował.
 — To, co ci mam powiedzieć — odrzekł król — nie potrzebuje być tajemnicą, dla tego panowie, proszę bliżej, król pozwala wam...
 Książę wzniósł głowę.
 — Najjaśniejszy panie — rzekł ze spojrzeniem nienawistnem i pełnem jadu, których człowiek od węża pożycza; zanim mi publicznie ubliżysz, winieneś wypowiedzieć gościnność w Luwrze, a nawet w moim własnym pałacu.
 — Zapominasz — rzekł Henryk z ironią,