Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/742

 Książę upuścił papier.
 Król podniósł go i schował.
 — Czy wszystko już Najjaśniejszy panie?... — zapytał książę z dzikiem wejrzeniem.
 — Nie — odpowiedziały Henryk. Dopóki podejrzenia moje zupełnie się nie rozproszą, musisz pozostać w swojem mieszkaniu. Wygodne ono, familijne i zupełnie na więzienie nie wygląda. Towarzystwo będziesz miał dobre, bo ci panowie pozostają przy tobie, a jutro rano szwajcarowie ich zmienią.
 — A moich przyjaciół, czy będę mógł widywać?
 — Kogo nazywasz przyjaciółmi?
 — Pana de Monsoreau, Ribeiraca, Antragueta i Bussego.
 — Nie wspominaj o nim...
 — Czy on miał nieszczęście nie podobać się Waszej królewskiej mości?
 — Nic inaczej.
 — Kiedy?
 — Zawsze, tej nocy zaś osobliwie.
 — Tej nocy! i cóż on uczynił?
 — Ubliżył mi.
 — Tobie, Najjaśniejszy panie?
 — Tak, mnie i moim przyjaciołom, to wszystko jedno.