Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/747

 — Powinienem był obronić go, jest to obowiązek rycerza, lecz zanadto sam byłem zatrudniony.
 — Jeżeliśmy go nie poznali — rzekł Haudouin — to on pewnie wie, co my za jedni, bo patrzył za nami i groził pięścią.
 — Czyś pewny tego?
 — Że patrzył, to pewna; żeby zaś groził, za to ręczyć nie mogę — odrzekł Remy, znając drażliwy charakter Bussego.
 — Trzeba się dowiedzieć, co to za jeden, bo płazem nie zwykłem puszczać obrazy.
 — Czekaj pan, czekaj — zawołał Haudouin. Zdaje mi się, że go znam.
 — Jakto?
 — Słyszałem jak klął.
 — Któżby nie klął w podobnym zdarzeniu.
 — Ale on klął po niemiecku.
 — To Schomberg.
 — Tak, tak, to on sam.
 — Kiedy tak, przygotuj twoje maści.
 — A to na co?
 — Bo albo on, albo ja będę ich potrzebował.
 — Nie sądzę, abyś pan będąc zdrów i szczęśliwy, dał siebie zabić. Sądzę, że Marya Egipcyanka będzie nas miała w swojej opiece.