Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/749

wyjeżdża do Anjou, ja także rozstanę się z Gertrudą.
 Bussy uśmiechnął się.
 — Kochasz ją zatem?
 — Tak sądzę. Żebyś pan wiedział, jak ona mnie bije.
 — I ty pozwalasz?
 — Zmusiła mię, abym jej zrobił maść na wygubienie plam niebieskich.
 — Zróbże tej maści jak najwięcej dla Schomberga.
 — Dajmy mu pokój; niech on się sam obmyje.
 — Powróćmy do pani de Monsoreau, albo raczej do Dyany de Meridor, bo sam wiesz...
 — O! mój Boże!
 — Kiedyż tam pojedziemy?
 — Jak można najpóźniej.
 — A to dla czego?
 — Najprzód, w Paryżu jest książę Andegaweński, który się mięsza w sprawki, z jakich bez pańskiej nie wybrnie pomocy.
 — Dalej?
 — Dalej, pan de Monsoreau, który z łaski boskiej niczego się nie domyśla, gdy
by ciebie nie widział w Paryżu, mógłby mieć podejrzenie...