Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/757

 Bussy wziąwszy kilka rulonów monety, napełnił nią kieszenie Chicota i Remyego.
 Poczem pożegnawszy trefnisia, chciał się oddalić.
 — Za pozwoleniem — rzekł Chicot — będę obecnym przy twoim odjeździe.
 Zeszedł z Bussym aż do stajni, gdzie w rzeczy samej stały konie przygotowane.
 — Gdzie pojedziemy? — rzekł Remy, biorąc cugle do ręki.
 — Ale... — odpowiedział Bussy, jakby się wahał.
 — A co pan mówisz o Normandyi?.. — odezwał się Chicot, który jako znawca, oglądał konie.
 — Nie, to za blisko — odparł Bussy. — A co o Flandryi.
 — Za daleko.
 — Zapewnie do Anjou, panie hrabio?
 — Tak, do Anjou — odpowiedział Bussy, rumieniąc się.
 — Skoro wybrałeś pan miejsce i masz wyjeżdżać... — mówił Chicot.
 — Natychmiast.
 — Zatem, żegnam cię.
 Chicot oddalił się poważnym krokiem, obijając mury długim swoim rapirem.
 — To przeznaczenie! — rzekł Remy.