Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/765

zapytał — nie wiedziałem, że w takiej żyją przyjaźni.
 — Ciszej!... — rzekł Chicot z miną tajemniczą.
 Następnie wziąwszy szachownicę w rękę, przechylił się ku uszom Aurilego.
 — Przeprasza księcia — mówił — za małą sprzeczkę, jaką miał z nim wczoraj.
 — Doprawdy?
 — Król tego żądał; wszak wiesz jak teraz bracia dobrze są z sobą. Król nie mógł znieść uchybienia Quelusa i musiał się panicz upokorzyć.
 — Doprawdy?
 — A! panie Aurilly, mnie się zdaje, że w złotym wieku żyjemy; Luwr nie długo będzie Arkadyą, a obadwaj bracia „Arcades ambo”... A! przepraszam panie Aurilly, zawsze zapominam, że jesteś muzykiem.
 Aurilly uśmiechnął się i wszedł do przedpokoju, tak mocno drzwi otwierając, że Chicot mógł się oczami z Quelusem rozmówić.
 Quelus bardzo grzecznie pozdrowił Aurillego. Ulubieniec króla bawił się pięknem cackiem, nazwanem „bilboket“.
 — Brawo! panie Quelus — rzekł Aurilly, widząc zręczność pierwszego.