Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/773

 Pan de Monsoreau zdawał się słuchać, w rzeczy samej, nic nie słyszał.
 Spoglądał w około siebie niepewnemi oczyma, a o pomieszaniu jego Chicot uprzedził króla.
 — Czy wiesz — rzekł — co twój łowczy wietrzy w tej chwili?
 — Alboż poluje?
 — Twojego brata Franciszka.
 — Ale go nie widzi — odparł król z uśmiechem.
 — I ja tak sądzę: myślę, że nawet nie wie gdzie się znajduje.
 — Jabym się nie gniewał, gdyby trop stracił.
 — Czekaj, czekaj, ja go na straconem stanowisku postawię. Powiadają, że wilk przewącha lisa. Zapytaj go o hrabinę.
 — Na co?
 — Zobaczysz.
 — Panie hrabio — rzekł Henryk — co zrobiłeś z panią de Monsoreau? nie widzę jej pomiędzy damami.
 Hrabia wzdrygnął się, jakby go wąż w piętę ukąsił.
 Chicot podrapał się w nos i mrugnął okiem.
 — Najjaśniejszy panie — odpowiedział — żona moja jest chorą, powietrze paryzkie jej nie