Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/775

potrząsł głową, jakby z czoła chmurę chciał zrzucić.
 Chicot wypogodziwszy oblicze, rzekł z uprzejmym uśmiechem:
 — Biedna hrabina, chyba w drodze z nudów skona.
 — Mówiłem — odpowiedział Monsoreau — że pojechała z ojcem.
 — Ojciec może być bardzo godny, ale nie koniecznie zdolny do zabawienia, szczęściem że...
 — Co? — zapytał z żywością hrabia.
 — Co, co? — odpowiedział Chicot.
 — Co to znaczy: „szczęściem?
 — Jakiżeś podejrzliwy, hrabio.
 Hrabia wzniósł ramiona.
 — Przebacz, Wielki łowczy, ale mówiiśmy przez skłócenia i proś króla, aby cię objaśnił, bo on wielki filolog.
 — Tak — rzekł Henryk — co znaczy ten wyraz?...
 — Jaki wyraz?...
 — „Szczęściem.”
 — Szczęściem, znaczy szczęście. Szczęściem, mówiąc, podziwiałem dobroć Boga; szczęściem, mówiłem, bo może w drodze hrabina spotka kogo ze znajomych, który będzie się starał zabawić ją. Wyobraź sobie, Henryczku, pięknego ry-