Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/776

cerza przy hrabinie, który jej prawi cuda i rozśmiesza ją...
 Zatruty sztylet utopiono w sercu wielkiego łowczego.
 Jednak, gdy dla obecności króla miarkować się było potrzeba, wielki łowczy powstrzymał oburzenie.
 — Jakto! zatem masz przyjaciół, którzy się także do Anjou udali? — mówił król, uśmiechem i spojrzeniem pieszcząc Chicota.
 — Mógłbyś powiedzieć „mamy”, albowiem więksi to są przyjaciele hrabiego, jak moi.
 — Zadziwiasz mnie, panie Chicot — rzekł hrabia, nie znam nikogo, coby...
 — Zawsze tajemnica.
 — Przysięgam!
 — Wiesz o nich dobrze, panie hrabio, a nawet bardzo ci są drodzy, bo przed chwilą, chociaż napróżno szukałeś ich w tłumie, może z przyzwyczajenia...
 — Ja? — zapytał hrabia.
 — Tak; i jesteś bledszy niż wszyscy łowczy, jacy byli od Nemroda, aż do d’Hauteforta.
 — Panie Chicot!..
 — Bledszy, powtarzam: „Veritas veritatum”. Jest to barbaryzm w wyrażeniu, bo jedna jest pra-