Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/781

 W rzeczy samej, książę mógł zniknąć nie wyjechawszy.
 Kardynał opuścił miejsce, w którem się znajdował i przecisnął się do brata.
 — Franciszku — rzekł mu do ucha — albo się mylę, albo nie jesteśmy bezpieczni. Wychodźmy, bo lud dziwaczny, wczoraj się srożył, dziś króla ubóstwia.
 — Dobrze — odpowiedział Mayenne. Zaczekaj bracie, muszę zapewnić odwrót.
 — Idź.
 Kiedy król pierwszy podpisał akt, przygotowany przez pana Morvilliers — rzekł przez nos, tonem wesołym do Gwizyusza.
 — Podpisz, mój kuzynku.
 I podał mu pióro.
 Następnie, wskazał miejsce końcem palca.
 — Tu, tu, podemną. Teraz podaj kardynałowi i księciu Mayenne.
 Lecz Mayenne był już na schodach, a kardynał w innym pokoju.
 Król zauważył ich nieobecność.
 — Zatem podaj pióro wielkiemu łowczemu. Książę podpisał, oznaczonej osobie podał pióro i zrobił poruszenie, aby się oddalić.
 — Zaczekaj — rzekł król.
 Kiedy Quelus dumnie pochwycił pióro z rąk