Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/784

 Ten upór trefnisia zmusił króla, że sam z nim pozostał.
 — Czemuż — rzekł Henryk, zwracając się do gaskończyka, czemuż nigdy ze mnie nie jesteś zadowolony? Nie żądam grzeczności, ale przynajmniej bądź przyzwoitym.
 — Masz słuszność Henryku.
 — Przyznasz, że krok był zręczny.
 — Nie ze wszystkiem.
 — Jesteś zazdrosnym.
 — Bynajmniej; kogo innego obrałbym za przedmiot zawiści.
 — Cóż u licha!
 — A! jakaż miłość własna!
 — Czy jestem, albo nie, królem Ligi?
 — Zapewne że jesteś. Ale...
 — Co za ale?
 — Ale nie jesteś królem Francyi.
 — A kto nim jest?
 — Wszyscy, wyjąwszy ciebie. Naprzód, twój brat.
 — Mój brat? o kim chcesz mówić?
 — O księciu Andegaweńskim.
 — Uwięziłem go.
 — Chociaż więzień, jest namaszczony, a ty nie.
 — Przez kogo namaszczony?