Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/785

 — Przez kardynała Gwizyusza; słuchaj Henryku, nie radzę ci mówić o policyi. Pod twoim bokiem, w Paryżu, wobec trzydziestu trzech osób, namaszczają króla, a ty nie wiesz o niczem.
 — A ty wiesz?
 — Zapewne.
 — Jakim sposobem możesz wiedzieć?
 — Bo ty masz policyę za pomocą pana de Morvilliers, a ja sam przez siebie.
 Król zmarszczył brwi.
 — Mamy już, jako króla francuzkiego, nie licząc Henryka Walezyusza, mamy Franciszka Andegaweńskiego i księcia Gwizyusza.
 — Gwizyusza?
 — Gwizyusza, Henryka Gwizyusza, Henryka Balafre, powtarzam, mamy Gwizyusza.
 — Piękny król, którego skazuję na wygnanie, którego do wojska oddalam.
 — Wybornie! to tak samo, jak ciebie wygnali do Polski; to tak samo, jakby nie było litości w Krakowie i w Paryżu. Prawda, wysyłasz go do wojska i to ma być krok dyplomatyczny; wysyłasz go do wojska, to jest, oddajesz pod jego rozkazy trzydzieści tysięcy ludzi. Prawda, jakież to wojsko! to nie twoja Liga. Bynajmniej, to wojsko mieszczańskie, dobre