Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/798

 — Ja biorę z sobą, Aurillego — rzekł Maugiron królowi do ucha.
 Skoro dworzanie wyszli, król rzekł:
 — Otóż jesteśmy sami.
 — Czekałem tej chwili z niecierpliwością, Najjaśniejszy panie.
 — I ja także, podoba ci się moja korona godny Eteoklesie? Za pomocą Ligi, chciałeś się na tron wdrapać!... hą! kazałeś się już namaszczać, abyś miał głowę do korony gotową!
 — Niestety!... — mówił Franciszek czujący swoję winę, pozwól mi mówić, Najjaśniejszy panie.
 — Na co? żebyś kłamał, albo mówił o rzeczach, które znam lepiej od ciebie; ale, nie, ty musisz kłamać, bo szczere wyznanie tylko śmierć pociągnęłoby za sobą. Będziesz i musisz kłamać, zatem ci wstydu oszczędzę.
 — Mój bracie? dla czegóż mnie poisz zniewagą?
 — Zatem ja kłamię. Mów że więc, słucham cię, jakim sposobem stałeś się przeniewiercą, albo raczej niezręcznym.
 — Nie rozumiem; Wasza królewska mość uwziąłeś się mówić ze mną zagadkami?
 — Zatem wszystko jasno wypowiem — zawołał Henryk głosem groźnym, który zabrzmiał