Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/807

 — Przyznam się, że czterdzieści pięć stóp...
 — Dla niego! on tchórz i kuleje.
 — Schomberg!
 — Mój kochany — mówił d’Epernon — wiesz, że się niczego nie lękam; ale te przeklęte nerwy...
 — Może — mówił poważnie Quelus — ci, których pozabijał w pojedynkach, ukażą mu się tej nocy.
 — Nie żartujmy, zrobił uwagą Maugiron, wiele czytałem o ucieczkach za pomocą prześcieradeł.
 — Słuszna uwaga Maugirona — rzekł d’Epernon — w Bordeaux widziałem więźnia, który uciekł w ten sposób.
 — A widzicie — mówił Schomberg.
 — Tak — odparł d’Epernon — ale potrzaskał sobie golenie i głowę rozbił; prześcieradło było krótsze o trzydzieści stóp, musiał skakać i tym sposobem uwolnił ciało z więzienia, a duszę z ciała.
 — Prócz tego, jeżeli ucieknie — mówił Quelus — będziemy go ścigać.
 — A to będzie dla nas stosowniejsza rola, jesteśmy bowiem myśliwemi, a nie strażnikami.
 Skończono na tem rozmowę, że co godzina odwiedzać będą pokój księcia.