Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/812

 Dziesiąta wybiła.
 Spodziewając się odwiedzin swoich strażników, schował drabinkę pod poduszkę krzesła i usiadł na niem.
 W pięć minut, wszedł Maugiron w szlafroku, trzymając gołą szpadę pod pachą i stoczek w ręku.
 Wchodząc do księcia, mówił do swoich przyjaciół.
 — Niedźwiedź się wścieka, trzeba być ostrożnym, aby nie pożarł.
 — Zuchwalec! — pomruknął książę.
 — Zdaje mi się, że Wasza książęca mość do mnie mówiłeś? — dumnie zapytał Maugiron.
 Książę powściągnął gniew, rozumując, że kłótnia może przeszkodzić ucieczce.
 Odwrócił się tylko tyłem na krześle.
 Maugiron, idąc za staremi podaniami, obejrzał prześcieradła i okna, zobaczył szybę stłuczoną, lecz sądził, że książę to zrobił.
 — A co, żyjesz Maugiron? — zawołał Schomberg — kaślnij, abyśmy wiedzieli o tobie.
 Książę trzaskał palcami z niecierpliwości.
 — Mój niedźwiedź jest spokojny i łagodny.
 Książę gorzko się uśmiechnął.