Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/817

 W końcu, wrócił do okna.
 Szukał oczami koni i ludzi; lecz ich nie ujrzał.
 — Wolałbym sam uciekać — rzekł — niż z przyjacielem mniej znanym; cóż dopiero z nieznanym?
 W tej chwili, ciemność zupełna zaległa ziemię, a burza, grożąca od godziny, wybuchła gwałtownie.
 Błyskawica rozdarła chmurę; zdawało się księciu, że ujrzał tych, których pierwej nadaremnie szukał.
 Koń zarżał...
 Nie było wątpliwości, czekano na niego.
 Pociągnął drabinkę, aby się przekonać, czy mocno uwiązana; następnie, przestąpił balustradę i oparł nogę o sznurek.
 Trudno opisać strach, jakiego doznawał, postawiony pomiędzy niebezpieczeństwem spadnięcia a pogróżkami brata.
 Zaledwie zstąpił na szczebel, drabinka zamiast zachwiać, wyprostowała się.
 — Czy przyjaciel, lub wróg ją podtrzymuje? czy przychylne czekają go ramiona, czy zbrojne prawice?
 Nowy strach go opanował.