Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/818

 Ponieważ rękami trzymał się jeszcze balkonu, chciał zatem wracać.
 Rzec można, że osoba niewidzialna, stojąca u stóp muru, odgadywała, co się dzieje w jego sercu, albowiem w tym samym czasie drabinka drgnęła.
 — Trzymają drabinkę — rzekł — i nie chcą abym upadł. Dalej, odwagi!
 Zaczął zstępować.
 Franciszek poczuł, że drabinka była wyprężoną i że ją oddalono od muru.
 Ześliznął się, jak strzała.
 Nagle, gdy miał ziemi dotykać, posłyszał te wyrazy:
 — Jesteś ocalony.
 Pochwycono go i zaniesiono na brzeg fosy; stamtąd pchnięto pomiędzy przekop, gdzie drugi oczekiwał człowiek.
 Tam znów pochwycono go za kołnierz i zaniesiono nad rzekę.
 Konie stały tam, gdzie je widział. Teraz pojął, że cofać się nie może, ze zależy zupełnie od wybawców swoich.
 Podbiegł do jednego z koni i wskoczył na siodło.
 Dwaj towarzysze to samo uczynili.
 Ten sam głos co pierwej, przemówił: