Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/820

ło wędzidła, jednak zwolniło biegu, gdy dwaj inni pierwej to uczynili.
 Książę znalazł się na łączce, gdzie dziesięciu jeźdźców czekało, a księżyc, wyszedłszy z za chmur, odbił się od ich pancerzy.
 — Co to ma znaczyć? — zapytał.
 — Do pioruna!... — odrzekł ten, którego pytano — to znaczy, żeśmy ocaleni.
 — To ty, Henryku!... — zawołał osłupiały książę — to ty moim wybawcą?..
 — Cóż cię to zadziwia?... — odpowiedział Bearneńczyk. — Alboż nie jesteśmy w przymierzu?...
 I spojrzawszy w około, zawołał na swojego towarzysza:
 — Agrypa, gdzie jesteś?
 — Tutaj — odpowiedział d’Ambigné, który do tego czasu ust nie otworzył.
 — Czy tak obchodzisz się z końmi?
 — Dosyć, dosyć — rzekł król Nawarry — niechaj nam dwa pozostanie, byle dobrych, to dosyć.
 — Gdzie mnie prowadzisz, kuzynku?.. — zapytał Franciszek niespokojnie.
 — Gdzie chcesz — odparł Henryk — tylko jedźmy prędzej, bo król Francyi lepsze ma konie i może ich poświęcić ile zechce.