Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/827

 — Bussy, zakończyła Joanna, składając pocałunek na czole Dyany.
 — Dosyć dzieciństwa — odrzekła Dyana — pan de Bussy nie myśli o Dyanie de Meridor.
 — Być może — odpowiedziała Joanna, ale sądzę, że się bardzo Dyanie de Monsoreau podoba.
 — Nie mów więcej o tem.
 — Dlaczego? czy cię to obraża?
 Dyana nie odpowiedziała.
 — Mówię ci, że pan de Bussy nie myśli o mnie... i dobrze czyni, ja źle z nim postąpiłam.
 — Co mówisz?
 — Nic, nic.
 — Jak widzę Dyano, płaczesz i obwiniasz się. Tyś źle z nim postąpiła!... ty biedna, którą przymuszono...
 — Wszędzie przed sobą widziałam przepaści... Teraz Joanno, wszystkie niebezpieństwa zdają mi się urojonemi. Źle postąpiłam, ale nie miałam czasu zastanowić się.
 — Strasznie zagadkowo mówisz.
 — Nie — zawołała Dyana — to nie moja wina, to on, on nie chciał... Przypominam sobie okropne położenie, drżałam i wahałam się... Ojciec przyrzekał mi obronę i wsparcie, on przy-