Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/84

 — Przedewszystkiem winianem ci podziękować za zrobioną przysługę.
 — Przykroby mi było — odrzekł Saint-Luc — widzieć poległym tak walecznego męża. Sądziłem, że zginąłeś.
 — O mało, ale...
 — Jakto?
 — Tak, za niewielką ranę, odpłaciłem z procentem Schombergowi i d’Epernonowi. Co zaś do Quelusa, powinien być wdzięczny twardości swojej czaszki. Nie widziałem w mojem życiu podobnej.
 — Opowiedz mi twoję przygodę — mówił Saint-Luc ziewając — to mnie nieco rozerwie.
 — Teraz nie mam czasu, mój drogi; prócz tego, po co innego przyszedłem. Jak widzę, bardzo się nudzisz.
 — Po królewsku.
 — A więc przyszedłem cię zabawić; piękne za nadobne.
 — Bardzom ci wdzięczny, bo z nudów, równie jak od szpady umierać można; nawet pierwszy środek, chociaż powolny, pewniejszy.
 — Biedny hrabio — mówił Bussy — zatem, jesteś więźniem?
 — Więcej jak więźniem; zaiste król jest bardzo łaskawy, bo od wczoraj więcej się nakrzy-