Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/841

 — Do jutra i na zawsze.
 Bussy nie mógł powściągnąć uniesienia radości; schylił się ku ręce Dyany i raz ostatni spojrzawszy na obiedwie przyjaciółki, oddalił się, albo raczej uciekł.
 Czuł, jak mu było trudno rozdzielić się z tą, o której wątpił, aby kiedykolwiek był z nią złączony.
 Dyana patrzyła za nim pilnie, słuchała jego stąpania, ginącego w zaroślach.
 — A!.. teraz — rzekła Joanna — zapewne pragniesz ze mną rozmawiać?
 — O!... tak — odrzekła Dyana, jakby ją ze snu przebudzono.
 — Słucham cię.
 — Jutro pójdę na polowanie z mężem i z twoim ojcem.
 — Samą mię w zamku zostawisz?
 — Słuchaj, przyjaciółko — rzekła Joanna — ja także mam zasady, ale są rzeczy, na które trzeba zezwolić.
 — A!.. Joanno — zawołała pani de Monsoreau — jak możesz przyjaciółce coś podobnego doradzać.
 — Trzeba mieć litość nad biednemi kochankami, jakiemi wy jesteście.
 Dyana pochwyciła rękę młodej mężatki i wesołą jej twarz pocałunkami okryła.