Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/848

 — Ostrożnie — zawołał — wyjm nogę ze strzemion, bo koń padnie.
 W rzeczy samej, koń ciężko upadł na bok, ruszył nogą, jakby chciał zaorać ziemię, oddech zatrzymał, oczy przymknął, i zdechł.
 — Panie — zawołał jeździec, pozbawiony konia — trzysta pistolów dam za twojego konia.
 — A! Boże!... — zawołał Bussy przybliżając się.
 — Bardzo mi pilno, proszę cię.
 — Mój książę, bierz go za darmo — rzekł Bussy ze wzruszeniem, poznając księcia.
 W tym czasie, słychać było odwodzenie kurka.
 — Wstrzymaj się — zawołał książę Andegaweński — wstrzymaj się d’Aubigné. to Bussy.
 — Tak, to ja Mości książę; dlaczegóż u licha zajeżdżasz konie o podobnym czasie?
 — A! to pan de Bussy — rzekł d’Aubigné — kiedy tak, to książę więcej mnie nie potrzebuje; pozwól mi więc wrócić do tego, który mię posiał, jak mówi pismo święte.
 — Jednak nie bez podziękowań i zapewnień szczerej wdzięczności — odpowiedział książę.
 — Przyjmuję wszystko z wdzięcznością i przyjdzie dzień, że się przypomnę.