Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/855

i wielu znam ludzi, którzy mogą podobne pokazać, zadane przezemnie.
 — Zawsze masz dowody trudne do zaprzeczenia — odpowiedział książę blady i wzruszony — obwiniać cię, to zaraz krzyczysz i dajesz poznać, że masz słuszność.
 — Nie zawsze, Mości książę; wiem także, kiedy nie mam słuszności.
 — Kiedyż, naprzykład?..
 — Kiedy służę niewdzięcznym.
 — Czy tak?... — rzekł książę, powstając i przybierając powagę, właściwą mu w niektórych okolicznościach.
 — Zapomniałem się, Mości książę, to prawda; ale i ty uczyń to samo; zapomnij o mnie.
 Bussy postąpił dwa kroki, aby wyjść; lecz książę szybszy od niego, zastąpił mu drogę.
 — Czy zaprzeczysz — rzekł książę — że tego samego dnia, kiedy-niechciałeś wyjść ze mną, po chwili wyszedłeś z doktorem?
 — Ja?... nigdy nie przeczę, gdy do tego nie jestem zmuszony.
 — Powiedz mi więc, dlaczego uparłeś się w domu pozostać?
 — Miałem interes.
 — U siebie?
 — U siebie, albo gdzieindziej.