Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/857

berga i ja ich nie lubię; ale potrzeba na tem poprzestać i czekać chwili stosownej.
 — I w tem jest coś, Mości książę...
 — Zabij ich, zahij obudwóch, wszystkich czterech nawet, a wdzięcznym ci będę; ale nie drażnij się z niemi, osobliwie, gdy jesteś oddalony, bo wszystko złe potem na mnie spada.
 — Cóż uczyniłem temu gaskończykowi?
 — Mówisz o d’Epernonie, nieprawdaż?
 — Nieinaczej.
 — Kazałeś go ukamienować?
 — Ja?
 — Tak dalece, że mu podarli kaftan i płaszcz w kawałki i zaledwie do Luwru powrócił.
 — Wybornie, przejdźmy do niemca. Cóż Schombergowi zrobiłem?
 — Może zaprzeczysz, że go kazałeś w indygo ufarbować? Kiedym go widział we trzy godziny potem, cały był niebieski.
 Książę pomimo woli śmiać się zaczął, a Bussy przypomniawszy sobie wypadek, naśladował go.
 — A zatem — rzekł — myślą, że to mój figiel?
 — A może mój?
 — I śmiałeś Mości książę, czynić mi