Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/858

przed chwilą wyrzuty; przyznaj, że jesteś niewdzięczny.
 — Zgoda. Teraz ty przyznaj się, czy istotnie dlatego wyszedłeś z domu?
 — Dlatego.
 — Teraz mówmy o sobie.
 — Dobrze.
 — Cóż uczyniłeś, aby mię wywieść z kłopotu?...
 — Sam widzisz, Mości książę.
 — Ja nic nie widzę.
 — Wyjechałem do Anjou.
 — To jest: uciekłeś.
 — Uciekając, ciebie ocalałem.
 — Ale zamiast uciekać daleko, czy nie mogłeś pozostać w okolicach Paryża. W Montmartre, byłbyś mi użyteczniejszym, niż w Angers.
 — Różnimy się w zdaniu, Mości książę, ja wołałem udać się do Anjou.
 — To tylko twój kaprys.
 — Bynajmniej... chciałem zbierać stronników.
 — A! to co innego. I cóż uczyniłeś? — zapytał książę.
 — Jutro ci opowiem, Mości książę, albowiem pora to, o której zwykle cię żegnam.