Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/87

 — Daj pokój; potem nudziłbyś się jeszcze okropniej.
 — Ja sam nie wiem co robić.
 — Może chcesz, żebym ci pazia zostawił? — rzekł Bussy z uśmiechem.
 — Mnie?
 — Tak, śliczny chłopiec.
 — Dziękuję ci, nie lubię paziów; król pozwolił mi przywołać którego z moich, ale mu podziękowałem. Ofiaruj go królowi, może będzie zeń kontent. Co do mnie, wolę aby ml służyły kobiety.
 — A ja ci go życzę — rzekł Bussy.
 — Mój drogi — odparł Saint-Luc — wcale nie pora do żartów.
 — Zastanów się.
 — Ale nie.
 — Mówię ci, będziesz zadowolony.
 — Nie, nie, sto razy nie.
 — Paziu, proszę do siebie — zawołał Bussy.
 — Na Boga! — mówił Saint-Luc.
 Paź odstąpił od okna i przyszedł zarumieniony.
 — Na Boga! — mówił Saint-Luc osłupiały poznaniem Joanny.
 — No i cóż?... — zapytał Bussy — mam go wziąć z sobą?...