Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/876

 O ostatnim przedmiocie nie wiele Bussy myślał, bo książę Andegaweński lubił przysłowie: „Scipta manent“.
 Uzbrojony przeciw złym myślom księcia, chciał coś z jego oczów wyczytać, ale na próżno.
 — A! to ty?... — rzekł książę.
 — Tak, Mości książę; nie mogłem spać myśląc o interesach Waszej książęcej mości. Od czegóż zaczniemy? Chociażby zapolować — cicho mówił Bussy — zupełnie zapomniałem o tem zatrudnieniu.
 — Jakto!... — odrzekł książę — mówisz, że myślałeś noc całą o moich interesach, a teraz polowanie mi radzisz?
 — Prawda, przytem psów nie mamy.
 — Ani wielkiego łowczego.
 — Jabym polowanie znalazł przyjemniejszem bez niego.
 — Ja zaś bez niego obejść się nie mogę.
 Książę wymówił te wyrazy znacząco.
 Bussy to zauważył.
 — Ten człowiek — rzekł — ma swoję wartość.
 Książę uśmiechnął się.
 — Rozumiem ten uśmiech — rzekł Bussy, zdaleka od Monsoreau!
 — Ty go nie lubisz?... — zapytał książę.