Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/877

 — Monsoreau?
 — Tak, lecz za co; że mnie jest przychylny?
 — Bardzo go żałuję.
 — Cóż to ma znaczyć?
 — Bo im go wyżej Mość: książę wyniesiesz, tem spadom okropniej.
 — Widzę, że w dobrym jesteś humorze.
 — Ja?
 — Tak; kiedy jesteś w dobrym humorze, to zwyczajny twój styl mówienia. Mniejsza o to, ja utrzymuję, że Monsoreau będzie mi tu użyteczny.
 — W czem?
 — Ma dobra w tej okolicy.
 — On?
 — On, czy jego żona.
 Bussy przygryzł usta; książę znowu skierował rozmowę na ten sam przedmiot.
 — Meridor — rzekł — jest o trzy mila od Angcrs, alboż nie wiesz o tem, ty, który mi przyprowadziłeś starego barona.
 — Prawda — odrzekł Bussy — przyprowadziłem go, bo się czepił mojego płaszcza, którego nie chcąc uciąć poły, jak święty Marcin, musiałem go przywieść przed Waszą ksią-